“Het grote ontwaken, The great awakening”, zoals het op exclusieve speciaal daarvoor bestemde social media kanalen wordt aangeduid heeft jou niettegenstaande de nadrukkelijke belofte nog niet de ogen geopend.
Want je ziet jezelf graag als een vrouw met gezond verstand en een onderzoekende analytische geest. Iemand die bij voorbaat twijfelt aan absolute waarheden, die de wenkbrauwen fronst bij tabellen en grafieken, omdat je wel weet dat je met cijfers kunt laten zien wat je wilt. Kwestie van kiezen van het juiste momentum en het aanbrengen van focus, de kunst van het weglaten, het juiste lettertype, cursief en/of vet gedrukt, staaf- of cirkeldiagram. Tuurlijk, dat wist je allang. Je wist de waarde van wetenschap te relativeren, wat je revalidatiearts ook beweerde. Daar liet je je niet door van de wijs brengen. Net zo min als je je liet verleiden te ‘geloven’. Niet in prachtige meeslepende oeroude verhalen, die wel waar moesten zijn omdat heel veel mensen ze al best heel lang geloofden. Noch in meer recente evenzeer meeslepende profetieën die wel waar moeten zijn omdat steeds meer mensen ze met toenemend fanatisme geloven.
Ja, je beschouwt jezelf als een scepticus feitelijk. Maar scepticus of niet, het bleef intrigeren, die onzichtbare wereld. Want ondanks de workshop ‘laat je aura fotograferen’ tijdens het bedrijfsuitje van een paar jaar terug, kon je nog steeds geen aura’s lezen. Die voor jou nog verborgen wereld, waar het naar sandelhout en salie rook, waar het geluid van de stilte slechts door een klankschaal werd onderbroken, waar het bestaan van buitenaards leven voetstoots werd aangenomen en de kloof met de oude bestaande religies werd overbrugd door dat buitenaardse leven zonder blikken of blozen te introduceren als ‘engelen lichtdragers’. Zo ook weer opgelost. Daar hoeft NASA het hoofd niet meer over te breken. Die wonderlijke wereld, waar je wat lacherig van werd, waar je graag een beetje de spot mee dreef, waar je je dan weer voor schaamde omdat het wel erg gemakkelijk was, die wereld bleef je intrigeren. Alleen al de samenkomsten. Mensen in ongebleekt gebatikt katoen of, zoals binnen de PKN gebruikelijk is, in stemmig donkerblauw en zwart. Qua kleur en kledingstijl sterk verschillend, maar de leden van de kerk, het genootschap, de kring, de cirkel of hoe je de verzameling gelijkgestemden ook moest noemen, ze waren zonder uitzondering getooid met precies dezelfde verzaligde glimlach. Een glimlach die, zo had je bedacht, wel moest getuigen van een ’hoger weten’. Zij wisten iets wat jij niet wist, dacht je. Zij wisten je in ieder geval bij elke gelegenheid, keer op keer en soms tot vervelens toe uit te leggen wat jij allemaal niet wist. Een ongelovige en onwetende was je. Je was het schaapje dat van de kudde was afgedwaald. Je moest gered worden. Of je was het schaap dat dom en onnadenkend de kudde volgde. Either way… een schaap was je. Maar met die verzaligde glimlach, dat stralende innerlijke licht, kon je hen hun hoogmoed niet eens kwalijk nemen. Maar je zou je niet willoos naar de slachtbank laten leiden.
Dus had je op een goede dag min of meer hals over kop, je had er niet heel lang over nagedacht, en als je intussen niet zo’n afkeer van het woord had gekregen, zou je het haast intuïtief kunnen noemen, enfin, bij de kapper had je zo’n esoterische glossy opgepakt, was je oog gevallen op een advertentiepagina met veel afbeeldingen van lotusbloemen en voor je het goed en wel in de gaten had, had je je opgegeven voor een Reiki-cursus. Je had er een halve dagreis naar het binnenste van Brabant voor overgehad om vervolgens toch bij een nieuwbouwwijk uit de jaren ‘70 aan te komen. Daar was je overvallen door een licht gevoel van teleurstelling. “Dit huis had overal kunnen staan. Hier ging nu precies niets esoterisch vanuit”, had je verzucht. Maar misschien was dat ook de bedoeling? Zoals het mogelijk ook de bedoeling was om je met de uitstraling van het interieur – skai lederen hoekbank, donkereiken wandmeubel met goudkleurig imitatiebeslag – niet te intimideren? Mogelijk. Gelukkig stond er op de glazen salontafel naast het Kaaps viooltje wel een wierrookje te branden. En van de Reikimeester, in het dagelijks leven Helpende in de ouderenzorg, die graag voorafgaand aan de initiatierituelen even met je wilde afrekenen, was je toch ook ernstig onder de indruk geweest. Ook al zo’n glimlach. Je had je de rest van de dag onderworpen aan handoplegging, ingebeeld dat je de universele levensenergie voelde stromen, op blote voeten over kiezelpaden gelopen en bomen geknuffeld. De heling en hervonden balans die je in het vooruitzicht was gesteld en die zich op alle holistische niveaus zou manifesteren en waarop je weken had gewacht, was uitgebleven. De scepticus in je had weer eens gelijk gekregen.
Maar nu, in deze bijzondere tijd, de wereld in de greep van het virus, wil je je de kans niet laten ontglippen om deel te hebben aan de ditmaal wereldwijde transformatie die aanstaande, mogelijk al gaande was, althans volgens enkele van je goede vriendinnen, die hun kennis weer hadden van gerenommeerde youtubers en die, daarvan was je overtuigd, het beste met je voorhadden. Dus probeerde je de informatie via de schier eindeloze stroom van filmpjes, blogs en interviews tot je te nemen. Als een spons. Zo kreeg je onder meer zicht op op de belangen van pharmaceuticals, op de macht van het grote geld, op het bestaan van een obscure wereldorde, op oude bestaande systemen die omvergeworpen moesten, zouden worden of al werden. Kortom je kreeg weet van complotten. Je begreep niet alles, maar overheden en het handjevol ultravermogende weldoeners ter wereld hadden niet persé jouw welzijn op het oog. Zoveel was wel duidelijk.
Mainstream media moest je links laten liggen, want onafhankelijke verslaglegging bestond niet meer. De media was nog slechts een spreekbuis van de eerder genoemde obscure wereldorde. Je kon en mocht dus niets en niemand meer vertrouwen. En daar ging het schuren, want werd er juist niet van je verwacht dat je een bijna blind vertrouwen stelde in de alternatieve informatiestroom. Het bestaan van ‘pleiaden’ bijvoorbeeld, wat jou betrof toch nog steeds een aanname, werd als vaststaand feit gepresenteerd, waarop de ene na de andere semi-wetenschappelijke publicatie volgde. De youtubers buitelden over elkaar heen. Verbanden werd gelegd, men zag overal de ‘tekenen’. Soms voegde zich, kennelijk ook gegrepen door de lokkende voorspellende visioenen’ een voormalig hoogleraar, een medisch expert, een journalist of een jurist binnen hun gelederen. Dan was het feest compleet. “Zie je wel’! Je werd er behoorlijk onrustig van. Het grote ontwaken was voor jou de grote verwarring geworden. En je wist je geplaatst voor een niet gering aantal dilemma’s waarvan wel of niet vaccineren nog wel de minst belangwekkende was.
Je had uiteindelijk bedacht dat er misschien niet zoiets bestond als één universele waarheid. Toch, de liefde bleef. En dus zou je tegen al je goedgelovige en fantastische vriendinnen willen zeggen: “Deze cynische bitch kan vermoedelijk niet meer gered worden. Maar blijf het alsjeblieft proberen. Ik hou ook van jullie!”